Polazeći od polemičke knjige „Čas anatomije” Danila Kiša u kojoj se pisac razračunao sa reakcijama književno-političke javnosti na njegovu „Grobnicu za Borisa Davidoviča”, Urban je sastavio značenjski širi, fragmentaran scensko-muzički tekst (dramaturg i saradnik reditelja Suzana Vuković). Pored polaznog teksta, u predstavu su uključeni delovi „Grobnice za Borisa Davidoviča”, lirika Šandora Petefija, Damira Avdića, kao i citati predstava reditelja Olivera Frljića i Ljubiše Ristića, zbog srodnih tema, umetničke hrabrosti i društvenih prekoračenja.
Scenski jezik je ovde manje raskošan nego što je to inače slučaj u Urbanovim režijama, manje je razgranat i poetski probojan, dok je društveno-politički sloj značenja u punom centru pažnje. Za ovu predstavu se može reći da je oblik scenskog eseja, vid predavanja – performansa sa songovima različitih muzičkih stilova, samo povremeno obogaćen simbolički efektnim urbanovskim prizorima (kompozitor Irena Popović). Ovakav izbor forme je idejno svakako opravdan, utemeljen u osnovi Kišovog „Časa anatomije”. Predstava je čas, lekcija iz istorije društveno-političkih represija, progona umetnika i cenzure, pakla totalitarizma i nametanja ideološkog optimizma.
Glumci Radoje Čupić, Jugoslav Krajnov, Marija Medenica, Sanja Ristić Krajnov, Igor Pavlović, Višnja Obradović, Nenad Pećinar, Draginja Voganjac, Alisa Lacko i Milica Grujičić, u fragmentima igraju različite likove i tipove, egzekutore i žrtve, predstavnike sistema i odlučne pobunjenike protiv njega. Nastupi izvođača se stilski razlikuju od scene do scene, u zavisnosti od značenja. Preovlađuje nametljivi, pamfletski, agresivni način igre koji pogodno vodi osnovni duh pobune, protesta protiv političkog ućutkivanja umetnika, gušenja slobode izražavanja perfidnim sredstvima.
Centralna scena čija je kompozicija nalik Rembrantovoj slici „Čas anatomije doktora Tulpa”, groteskno je oblikovana. Na stolu leži izmrcvareni Kiš, pod sablasnim svetlom visećih reflektora (scenografija Željko Piškorić). Okružen je hordom gadnih ljigavaca koji ga divljački izvrgavaju ruglu, psuju ga, vređaju, kao besni psi (scenski pokret Andreja Kulešević). Obučeni u delikatno osmišljene, modifikovane istorijske kostime, proglašavaju ga klevetnikom i izdajnikom, zverski ga vređajući i na nacionalnim osnovama (kostimi Marina Sremac). Ibijevski groteskna farsičnost ovog prizora prikladno je iskrivljen izraz društvenog beznađa, tačniji od realizma, jer je stvarnost farsa. U predstavu su uključene i nežnije, poetičnije scene koje odražavaju ogoljenu lepotu Kišovog književnog stila kroz apostrofiranje izgovorenih reči, posebno u poslednjoj sceni, hipnotičkom monološkom izvođenju pesme „Đubrište”.
Predstava počinje autoironičnim citatom Frljićevog „Kukavičluka”, provokativno nedovršenim izvođenjem poslednje scene ove subotičke predstave koja se više ne igra. Na taj način se na samom početku utvrđuje glavni tematski okvir „Časa anatomije”, istraživanje granica hrabrosti u umetnosti, u funkciji društvenog otpora. To je najvažniji segment značenja Urbanovog poslednjeg ostvarenja u kome se estetika malo povukla, pustivši ono etičko, političko, eksplicitno protestno u prvi plan.
